El boshiga sinov tushganda kimning kimligi yaqqol bilinadi, deya bejiz aytilmagan ekan. Shukurki, aksariyat hamyurtlarimiz hozirgi koronavirus pandemiyasi davrida davlatimiz tomonidan ahvolni yumshatishga qaratilgan chora-tadbirlarni qoʼllab-quvvatlab, ular toʼla-toʼkis amalga oshishi yoʼlida fidoyilik koʼrsatishyapti.Sinov davri barchamizning hamjihatlikda, bir-birimizni qoʼllab-quvvatlab harakat qilishimizni talab qiladi. Аfsuski, besh barmogʼimiz baravar emas.Teleekranda Ikkinchi jahon urushiga oid qalblarni larzaga soladigan voqea hikoya qilindi. Fashistlar jang paytida asir olingan oʼzbeklarni qamoqxonada bir necha kun ochlikda saqlashadi. Keyin kinooperatorlarni qamoqxonaning bir chetiga tizib, asirlarni olib chiqishadi. Oldilariga bir buxanka non tashlashadi. Ularning maqsadi non talashayotgan asirlarni tasvirga olib, “koʼrib qoʼyinglar, madaniyatdan orqada qolganlarni madaniyatli qilish uchun urush qilyapmiz”, deyish edi. Аsirlar joylarida qolishdi. Tarjimon nonni yenglar degandan keyingina yosh asir kelib nonni olgan, peshonasiga surgan, changlarini tozalab, yoshi katta asirga keltirib bergan. U nonni barcha asirlarga teng boʼlgan. Non boʼlaklarini olishsa ham boshqalar kutib turishgan. Oʼsha yoshi katta asir non yeyishni boshlagandan keyingina oʼzlarining boʼlaklarini ogʼziga solishgan. Oʼzbeklarning ana shunday yuksak qadriyatlaridan umuman bexabar fashistlar karaxt ahvolga tushgan va kinooperatorlarni yetaklab qamoqxonadan chiqib ketishgan.Gap urush haqida ketganda hurmatli olimamiz Zarifa Saidnosirovaning turmush oʼrtogʼi Oybek domlaga bagʼishlangan xotira kitobidan parcha keltiraman:“Inson har qanday qiyinchilikni koʼtarar ekan. Ochlikdan oʼzimiz ham, bolalarimiz ham oʼlmasligi uchun nimalarni qilmadik. Oybek ana shunday mushkul bir sharoitda “Navoiy” romanini yozardi. Bir kecha yodimda, Oybek yozib oʼtirardi.– Zarifa, qornim och, juda ochiqdim, – deb qoldi u.Men nima deyishni bilmayman, uy qup-quruq edi.– Biror narsa yoʼqmi? – soʼradi Oybek.Oʼrnimdan turib, hujradagi xurmacha, xaltalarni tekshirdim. Bir hovuch yirik kepak, bir-ikki qoshiq shakar topdim, soʼng xurmachaning tagini sidira-sidira bir qoshiq yogʼ oldim. Primusda kepakni qovurib, soʼng unga shakarni aralashtirib, dasturxonga tortdim. Oybek hazratlari ozgina yedi va dedi:– Ertalab bolalarga berarsan. Menga boqib jilmaydi-da, tagʼin yozuvga kirishdi”.Biz boriga shukur qilgan, topganini oʼzidan muhtojroqlarga bergan, bitta mayizni qirq boʼlib yegan, bolalariga ilinganidan tomogʼidan ovqat oʼtmaydigan buyuk xalqning avlodlarimiz. Hozirgi sharoitda xalqimizning ana shunday yuksak fazilatlarini yanada yaqqolroq namoyon etishimiz kerakligini unutmaylik.Аyrimlar koronavirus pandemiyasini Uchinchi jahon urushiga qiyoslayapti. Ehtimol, ular Ikkinchi jahon urushida halok boʼlganlar sonini bilmas. Xalqimizning Ikkinchi jahon urushi davridagi yoʼqotishlarini UzA.uzda eʼlon qilingan “Gʼalaba bogʼi”ga gʼoliblar nomi yozilsa...” maqolasida biroz yozganim uchun takrorlamoqchi emasman. Faqat shuni taʼkidlayman, janglar bizdan uzoqda kechsa ham yurtimizda urushdan talafot koʼrmagan biror oila qolmagan.BMT maʼlumotlariga murojaat qilaman, Ikkinchi jahon urushida sobiq ittifoqdan 11 millionga yaqin askar-zobit, jang kechgan joylarda tinch aholidan 18 million kishi halok boʼlgan. Jahon boʼyicha esa, urush 24,5 million askar-zobit, jang kechgan joylarda tinch aholidan 47 million kishi hayotiga zomin boʼlgan. Ha, urush oʼldirish va vayron qilishdir. Jang boʼlgan joylarda ayrim shaharcha-qishloqlarda biron tirik mavjudot, uy-joy qolmagan, oʼrni tutab turgan kultepaga aylangan.Internet tarmogʼida shunday soʼzlarni oʼqidim: “Bizga futbolchilardan koʼra, shifokorlar qadrliroq ekanini tushundik”. Chindan ham yurtimizda koronavirusga qarshi kechayu kunduz yuzma-yuz kurashayotgan fidoyi shifokorlarimizga qancha tashakkur aytsak ham oz.Toʼgʼri, shu sohaga adashib kelib qolgan, shayton vasvasasiga uchganlarini koʼrganda hafsalamiz pir boʼlgandir. Lekin ular shifokorlar pok nomiga, egnidagi oq kiyimiga dogʼ tushira olmaydi. Salomatligimiz posboni boʼlgan aziz shifokorlar, sizdan hamisha minnatdormiz.Hozirgi kunda karantinning oltin qoidasi: “Uyda qoling” soʼzlari tez-tez takrorlanayotgani ayni muddaodir. Biz uydamiz, lekin bu choy, ovqat yeb, divanda dumalab yotish degani emasligini bilamiz. Ota-onalar farzandlari taʼlim-tarbiyasi bilan shugʼullanishyapti, oʼzlari ham kitob oʼqib, foydali koʼrsatuvlarni tomosha qilib, eshittirishlarni tinglab dunyoqarashini kengaytiryapti, maʼnaviy xazinasini boyityapti. Ijodkorlarimiz esa “Navoiy” romaniday, “Meni kutgil” tarjimasiday, “Аlisher Navoiy”, “Jaloliddin Manguberdi” kabi spektakllarday shoh asarlarni yaratish ishtiyoqida izlanishyapti...Zahmatkash dehqonlarimiz ham uyida – dalada. Chunki dehqon erta bahor dalaga chiqadi va kuzakda qaytadi. Dalasi uning uyi. Ular niqob kiyib, dalasiga baraka urugʼlarini qadayapti, chigit ekyapti, kelgusi moʼl hosil uchun zamin tayyorlayapti. Chorvadorlarimiz ham uyida – yaylovda. Ularga ham yaylovi uyi. Dehqonlarimiz, chorvadorlarimiz oʼz uylarida sermashaqqat ishlari bilan qizgʼin band ekanlar, demakki, meva-sabzavotda ham, goʼsht va sut mahsulotlarida ham uzilish boʼlmaydi.Imonim komil, biz hamjihatlikda xalqimizning boqiy qadriyatlariga amal qilgan holda sinov davridan ruhan poklanib, maʼnan yuksalib oʼtishga qodirmiz. Tez kunlarda yana Hazrati Imom majmuasiga ziyoratga kelganlar Haqning barhaqligiga imon keltiradilar, salobat toʼkib turgan Аmir Temur bobomiz haykali “Kuch adolatda” ekanini taʼkidlaydi, koʼk bilan boʼylashgan “Xilton” mehmonxonasining soʼlim xiyoboni xam shaharlarimiz va mehmonlarimiz bilan gavjum boʼladi...Mana shunday fayziyob kunlar tezroq kelishi uchun bugun hammamiz karantin tartib-qoidalariga qatʼiy rioya etishimiz shart. Shunda oʼzimizni, bolalarimizni, yaqinlarimizni koronavirus kasali xavfidan asraymiz va yurtimizda tezroq bunyodkorlik, yaratuvchanlik ishlari boshlanishiga, joʼshqin hayot baravj davom etishiga zamin yaratamiz.Qahhorov Siddiq Qahhorovich,BuxDU xodimlar va talabalar kasaba uyushmasi qoʼmitasi raisi,Pedagogika fanlari doktori, professor
