MEN NECHUN SEVAMAN O’ZBEKISTONNI? Reja: Yerning har burchida odamlar goho, Menga o’z tilimda so’ylar gumon yo’q. O’zbek ko’p butun yer yuzida ammo, Olamda boshqa hech O’zbekiston yo`q! (Mirzo Kenjabek) Tong otmoqda. Quyosh erinibgina ko’zini ochmoqda. Quyosh juda sekin bosh ko’tarmoqda. Erka o’g’il-qizlarini shirin uyqusidan uyg’otgan onayizor kabi. Munis, mehribon, fidoyi va beozor ona singari. Bu – Hurlik quyoshi. Bu – Saodat quyoshi. Bu – Baraka quyoshi. Sahar palla Sharqdan chiqib kelayotgan oftob nurlari farzandlariga o’z saxovati, mehr-muhabbatini bir-bir ulashib chiqadi. Birini boshqasidan kam qilmay, o’z nur-u ziyosidan ularni bahramand etadi, katta-yu kichik deb ayirmaydi. Faqat negadir “Amu bilan Sirdan suv ichgan” bir gulzor deysizmi, bir bo’ston deysizmi, xullas, jannatmonand bir yerning sodda va tanti erkasiga qalbda o’zgacha bir qaynoq harorat, mehr-muhabbat bilan nazar solib, unga ham atalgan ziyosini baxsh etadi. Saxovatda volidasidan-da hotamtoyroq shu xalqni ko'ngliga yaqin olib, “O’zbekbegim”, “O’zbekxonim” deya alqaydi. Har tong oftobning o’zbek yeriga, tuprog’iga, avliyolar ruhi qorishiq shu zaminga yuqoridagi kabi mehrli nurlar berishini bilmaymiz hatto. Qiziq: nega endi saxovatli quyosh hammaga teng bo’lishib kelayotgan issiq nurini o’zbek diyoriga kelganda qalbda o’zgacha bir entikish bilan bo’lishadi? Tuprog’idan jannat isi ufurgani uchunmi? Bu zamin aslida shu quyosh tufayli shirin-shakar bolga to’ldi, bir-biridan go’zal gullar bilan gulbog’ga aylandi. Ollohning bu nazari faqat uning tanti-yu dilkash, mehribon-u mehnatkash va kamtar xalqi hurmati-yu izzati uchundir. Bugun ana shu tilsimotlar o’lkasi tinchlik va osoyishtalik bag’rida yanada ko’proq mo’jizaga, go’zallik va nafosatga to’lib bormoqda. Mustaqillik betakror bu o’lkaga ikki karra joziba baxsh etmoqda. Buni kundan kunga chiroy ochib borayotgan shaharlar qo’ynidagi osmono’par binolarda va yo nuroniylarning shukrona aytib qo’l ochgan duosida-yu jajji, sho’x o’g’il-qizlar qalbidagi shodlik, yuragidagi qiyqiriq-tabassumlarida ko’rishimiz mumkin. Bu – mustaqillik bergan Baxt, mustaqillik baxti bergan lazzatli ne’matdir. Bu baxt-saodatga o’z-o’zidan erishilmadi, albatta. Shuningdek, hurlik bayrog’ini birov o’zbekka tortiq qilgan emas. Bunda yuragida o’ti, shijoati, ilmga mehri, ishtiyoqi baland, o’z kuchiga ishongan va kelajakka katta umid bilan qaraydigan yoshlar nomidan shu yurt kelajagi sifatida komil ishonch bilan ayta olamanki, o’zbekning tarix oldida ham, kelajak oldida ham yuzi yorug’ va u kelgusida ham buyuk ishlar qilishga qodir. Yaqin qo’shni va qardosh xalqlar, qolaversa, butun dunyoga tinchlik, omonlik istagan o’zbek xalqining ezgu va pok niyatlari, illo, mustajob bo’lgay!Zero, ko’chat bir yerda ko’karar, derdilar – ishonmasdim. To’g’ri-da, ko’chat ham suv-u tuproq tanlaydimi va yo begona bir tuproqni tez taniydimi? Ozig’-u suvi bo’lsa bo’ldi-da, qayerda ko’karish, qayerda meva tugishning nima farqi bor? Bugungacha shunday o’ylab yurar edim. Ammo endi o’zim amin bo’ldimki, hech bir hikmat bekorga emas ekan. Go’zallikni sevganim uchun gul parvarishlashni ham juda yaxshi ko’raman. Xonamda, hovlimizda turli-tuman anvoyi gullar o’stiraman. Qachon qaramay, ular menga kulib qarab turgandek, ba’zan esa o’zaro kulib shivirlashayotgandek tuyulaveradi. Ularga qarab o’zimning ham kayfiyatim ko’tarilib, borliqqa tabassum-la boqaman. Ba’zan gullar meni sehrlab olgandek, ularga mahliyo bo’lib, butun olamni unutaman. Qanday mo’jiza, qanday ajib xislati bor ekanki, insonni o’ziga shunchalik maftun etsa. Bir men emas, butun oilamiz, qo’ni-qo’shni, qarindoshlarimiz ham xonadonimizdagi o’zgacha fayzni shu gullar bog’ida ko’rishadi. Gulbog’imga havas qiluvchilar ham talaygina, shu bois mayda, yosh nihol so’rab keluvchilar ham ancha. Yaqin qo’shnim, dugonam mening gullarimga havas qilib, gulbog’ qilmoqchi ekanligini aytib qoldi. Men ham xursand bo’lib, gultuvaklarimdagi ona gullardan so’ragan holda jajji novdalardan bir nechtasini berib yubordim. Gullar parvarishiga ko’mak berib tursam ham gurkirab-yashnab o’sayotgan kichik novdalar boshqa tuproqqa tez ko’nikib ketolmadilar. Asta-sekin kulishni ham unutib qo’ydilar, nazarimda. Nihoyat ikki hafta deganda ulardagi yoshlik, yashillikdan asar ham qolmadi. Ikkimiz ham hayron: axir, bir mehribon opasi ikki bo’lgan bu gullar nega halok bo’lmoqda, ularga ham o’z uyimdagidek qaragan edim-ku. Shunda dugonam aytdi: “Mayli, xafa bo’lma, biz xato qildik, avval boshdan ularni ungan yerdan ko’chirmaslik lozim edi. Men ham bilmapman-da bu gullarning ob-havo-yu tuproq tanlashini. Har bir yaratiq o’z yerida tirik, o’z tuprog’ida baxtlidir”. O’ylab qolaman: bir kichkina nihol o’zi tug’ilgan tuproqni biladi, uni sevadi, unga talpinadi, usiz yasholmaydi. Mavjudotlarning eng buyugi Inson-chi? Albatta, inson ham o’z tug’ilgan tuproqni har nedan ulug’, muqaddas sanaydi. Mudom unga intilib, zoriqib, sog’inib yashaydi. Vatanni mudom sog’inish, unga intilish deganda biz, albatta, kichik bir vatan – oilani nazarda tutmoqdamiz. Vatan ichra kichikdir, ammo qalbimizda Vatan deganda eng avval turadigan va eng aziz maskan – bu oila. Oila ham nega bunchalar aziz, suyuk? Chunki unda Mehr bor, Muhabbat bor. Inson asli tuproq va suvdan emas, Mehr va Muhabbatdan bunyod bo’lgan. Shu bois ham mehr mehrga talpinadi. Axir, o’zim ham ilk daf’a dunyoga kulib boqqanim, katta hayot atalmish bo’stonda ilk qadam tashlaganim, tetapoya bo’lganim – shu ostonamni har nedan muqaddas sanayman-ku! Dunyoda eng ulug’ inson deb oilamiz boshi – padarimizni, dunyoda eng mehribon inson onamizni va eng lazzatli ne’mat deb onam yopgan kulcha nonni, dunyoda eng go’zal joy deganda o’zim yaratgan shu oilam gulbog’ini va eng baxtli inson desalar o’zimni ko’rsatishim ham men uchun eng oddiy haqiqatdir. Dugonamga chiqarib bergan niholim sarg’ayganini ko’rib, Mirzo Boburning qilgan “xatolig”lari zamiriga tushunib boryapman. Tanani ruhsiz, umrni sarg’aytib kechirgan insongina Vatan degan so’z qadrini, Vatan tuyg’usining nechog’li muqaddasligini biladi. Ba’zan o’zimiz ham o’qish yoki ishning tashvishlari bilan qadrdon koshonamiz – mo’jaz hovlimizni bir necha oyga tark etsak, sog’inch azobida qovrilamiz. Ana shundagina musofirning nega ko’ngli o’ksik ekanligini, musofir uchun o’zga diyordagi har bir gul tikan kabi botishiga iqror bo’lamiz. Kecha Mirzo Bobur nima uchun Andijon qovunini ko’rib yig’lab yubordi-yu, bugun biz issiq, yumshoq, lazzatli nonlar turib, onamiz yopgan qotma kulchalarni sevib yeymiz? Nega kecha Abdulla Qodiriy, Cho’lpon, Abdurauf Fitratlar shu yurt uchun, millat baxt-saodati uchun aziz jonini qurbon qildi-yu, nega biz bugun har qadamda ko’chat o’tqazib, bir g’isht qo`ymoqdamiz? Shu muqaddas yurt muhabbati, oq sut-u tuz hurmati uchun emasmi?! Albatta, shu mehr, muhabbat tufayli. Istiqlol sharofati bilan ko’kragiga shamol tekkan, o’z erki o’ziga qaytgan, erk nuridan bahramand toza qalbli bu el bugun koinotda yulduzlar misol charaqlayotgan davlatlar orasida o’z o’rni, o’z yo’liga ega. Va bu o’rinni mustahkamlash uchun tashlanayotgan katta odimlar el-u yurt osoyishtaligi va ravnaqi yo’lidagi jonkuyar fidoiylar tomonidan amalga oshirilmoqda. Ana shunday katta qadamlarga ko’mak va kichik hissa bo’lib qo’shilmish yosh odimlar qatorida turib men ham o’z ovozim bilan harakat qilmoqchi, katta yukning kichik ulushini ko’tarmoqchi bo’laman. Ko’ksimdagi tumorim, bo’ynimdagi marjonim, ko’zim qarog’idagi gavharim! Ko’ksim senga qalqon, ko’nglim keng osmon, seni deya yetti vodiy oshib o’tmoqqa, mehrim tafti ila toshni yormoqqa tayyorman. Go’zal gulbog’im mening, anvoyi gullarim mening… Bugun tinch, osoyishta yurtga faqat ana shunday gulzorlar, gulbog’lar yarashadi. Farovon xonadonlarimiz bugun faqat baxt, shodlik kuylariga, quvonch va xursandchilik gullariga to’lgan. Ko’nglida xotirjamlik, qo’lida shukronalik duosi bo’lgan nuroniy otaxon-onaxonlarimiz qalbidagi yurtga, Vatanga muhabbat tuyg’usi nevara-yu evaralar diliga ko’chishga ham ulgurgan. Baxt asri, Baxt diyori, Baxt gulbog’ining ana shunday erka va baxtli gulg’unchasi ekanligim bilan ko’nglim cheksiz faxr-iftixorga to’la. Shunday baxt uchun Yaratganga shukronalar qilar ekanman, yuragimda bo’y cho’zib borayotgan Vatan atalmish ardoqli gulimni asrab, yanada yashnashi uchun bor kuch-quvvatim bilan, idrok va shijoatim bilan harakat qilaman. Baxt gulzorini o’zimning chiroy-u iforim bilan to’ldirib yashayman. Musaffo osmonimizda hurlik bayrog’i hilpirab, istiqlol quyoshi porlab turar ekan, tobora o’sib borayotgan erk daraxti ham mangu gurkirab yashnashiga, shirin-shakar mevalar berishiga aminman. BuxDU Pedagogika fakulteti 2-bosqich talabasi Munisa Nayimova
